اشعار

لحـظه‌هایِ آخرم شد بیـقـرارم یا حسین           رو به قبله می‌شوم، چشم انتظارم یا حسین

آخرش دق مرگِ راهِ تو شوم شکرِ خدا           زودتر باز آ ببین در احتضارم یا حسین

بعدِ عاشـورا حـرامم شد عزیزا زندگی           تا کـنون مانند یک ابرِ بهـارم یا حسین

روضه‌ها بر پا شد و من روضه خوانش بوده‌ام           از غمِ تو تا قـیامت سوگـوارم یا حسین

قصد کردی هر زمان بر دیدنم آیی بگو           تا که از شوقِ وصالت سر برآرم یا حسین

ای بقربانِ سرت بر خواهرت یک سر بزن           تا که در شامات راحت جان سپارم یا حسین

یادگارِ مـادرت در بینِ دستانِ من است           پیرهنت را رویِ سینه می‌گذارم یا حسین

شاهدم در قتلگه با پیکرت آخر چه شد؟           زجرِ بسیاری کشیدم شهریارم یا حسین

تکّـه تکّـه شد تـنت با تیـغ ها با نیـزه‌ها           زان سبب تا به کنون زار ونزارم یا حسین

گرچه در قلبِ منی مشتاقِ دیدارم هنوز            بهرِ دیدارِ رُخت حسرت به دل دارم هنوز

روضه‌خوانی می‌کنم در هر شرائط هر کجا            با نَفَسهایِ خودم رونق به بازارم هنوز

از وداعِ آخرت بدجور می‌سوزم حسین            از همان دم تاکنون سالارِمن زارم هنوز

با سرِ بالایِ نیـزه هـمسـفر بودم غریب            از تمامِ صحـنه‌ها آشـفـته افکـارم هنوز

چه بـلایی بر سـرم آمـد مـیانِ شـهـرها            خوب می‌دانی که من عاجز ز گفتارم هنوز

وای از بزمِ شـراب و وای از الـفاظِ بد            بعـدِ مـدّت‌هایِ بسـیاری دل‌آزارم هنوز

کاش می‌شد تا ببـیـنم رویِ عباسِ عـلی            راغـبِ آن قـدّ و بالایِ عـلـمدارم هنوز

بسته‌ام بارِ سفر را لحظه‌هایِ آخر است            گرچه در قلبِ منی مشتاقِ دیدارم هنوز

جلوۀ مُشتـرک حـیدر و زهـرا؛ زینب            فیض جاری شده از عـالم بالا؛ زینب

نه‌‌ فقط‌ فخرِ تو؛ فـخـرِ پـدرت‌ هم بوده            به تو گـفـتـنـد اگـر زینت بـابـا؛ زینب

نیمی ‌از هـیمنۀ‌ تو به ‌خدیجه ‌‌‌رفته‌ست‌‌            نیـمۀ‌ دیگـر تو رفـته به طـاهـا؛ زینب

مـادرت اُمِّ‌أَبـیـهـاسـت از این رو بـاید            لـقـب تو بـشـود «سِـرّ أَبیـهـا»؛ زینب

مـادرت مـرتـبۀ عـصمت کـبری دارد            تو از این ‌رو شده‌ای‌ عصمت‌ِ صغری؛ زینب

کعبه ‌راضی‌ست؛ اگر مَضجع ‌ِتو سَمت‌ خودش            بِکـشـد عـقـربـۀ قـبـلـه نـمـا را؛ زینب

اشـتـباه است اگر فکـر کـنم در عـالـم            فـاطــمـه نـائـبـه‌ای داشـتـه اِلّا زیـنـب

مِنّت از هیچ‌ طبیبی‌ نکشم چون که مرا            اشک‌ در داغ تو کرده‌ست مداوا؛ زینب

سیـنه‌ام را که ببـویـند ملائک در قـبر            می‌نـویـسند به روی کـفـنم «یا زینب«

نـثـار روح چـنـان کـوه عــمـۀ سـادات           در ابـتـدای غـزل فـاتحه مـع الصلوات

برای اینـکـه شود جـاودانـه در تـاریـخ           گـذاشـت در وسط کـربـلا دو تا مـرآت

یکی به اسم حسین و یکی به اسم خودش           یکی به آن دگری خیره، این به آن شد مات

کشید دست ز عشقش ولی مگر که کشید           برای ثـانـیه‌ای دست از خـدا؟ هـیهـات

کسی که زینت باباست، شام را یکسر؛           بـرای خــاطـر او کـرده‌انـد تـزئـیـنـات

همان که دیده به گودال رفـته دین خدا:           نماز و روزه و حج و جهاد و خمس و زکات

همان که کرب وبلا را قشنگ دیده، دلش           چه قدر سوخته از تـشنگی رود فـرات

چه قدر در همه جا کرده اقتدا به حسین           چه قدر بسته به واقع صلات را به صلات

مصیبتش شود اعظم کسی که یک ساعت           شود مـعـطـل دروازه‌هـای بـی‌سـاعات

هرآنچه داشته بخـشیـده بعد گـفـته خدا؛           مرا ببخـش که دارم بضاعـتی مزجات

همان که بعد خودش ساخته شده اینطور           حیاط در حرمش دور حوض آب حیات

هـنـوز نـیـز بـه تـقـویـمِ روز رفـتـن او           به جای روز شهادت نوشته روز وفات

دوباره وزن غمش بیشتر شد از این شعر           دوباره دل‌خـورم از این مفاعِلُن فعلات

بانوی عشق، صبر و حیا وامدار توست            باغ بهـشت، زنده به بوی بهـار توست

زیـن ابـی و زهـرۀ زهـرای اطـهـری            منظومۀ زمین و زمان در مدار توست

مـعــلــوم شـد ز خــنـدۀ روز ولادتـت            عشق حسین فاطـمه دار و ندار توست

»ترویج دین به خون گلوی حسین شد«            تکمیل دین به خطبۀ چون ذوالفقار توست

فـریاد تو تداعی شـمشـیر حـیـدر است            در شام و کـوفه خاطرۀ اقـتدار توست

فـتـوای عـشـق بود شدی مـادر شهـید            در پیش دوست این سند افتخار توست

یک نصف روز باغ تو پژمرد از عطش            هر لاله جلـوه‌ای ز دل داغـدار توست

پَـر می‌کشید روح تو و همسرت شنـید            نام حـسین لحظـۀ آخـر شـعـار تـوست

در مـدح تو کـلام کـمـیل است نـارسـا            ناقابل است شعـر من اما نـثـار توست

تنهـا مـیان آن همه داغ و خطـر زینب            در خیمه‌های سوخـته آسیـمه‌سر زینب

شب را به صبح آورد با اندوه طاقت سوز            تنها خدا داند که چه بگـذشت بر زینب

تا بشـکـنـد پـشت شب سرد تـبـاهی را            شد با سر خورشید و ماهش همسفر زینب

در انتخابی سخت بی‌تـردید شد پـیروز            بگذشت در پـای برادر از پـسر زینب

ظهر عطش افتاد روی خاک و پرپر شد            پرورد گل‌هایی که با خون جگر زینب

از « ما رأیت الا جمیلایش» توان فهمید            هر قدر مشکـل بیـشتر نستـوه‌تر زینب

در کوفـۀ تـزویر و شـام شـوم استـبداد            طـوفـانی از فـریاد شد مثل پـدر زینب

او دختر زهراست این را خوب می‌دانند            چون شیر می‌غرد نمی‌ترسد اگر زینب

محمل نشین عشق و صبر و بردباری‌ها            از عشق شد آتشفشانی شعـله‌ور زینب

بی‌بی تمام عـمـر از تو گـفتم و خواندم            روز قـیـامـت آبـرویـم را بـخـر زیـنب

دریـای دردهـای دلـش بـی‌کـرانـه بـود           از کودکی به تیـر مـصیبت نشـانه بود

از لحظه‌ای که چشم به چشم حسین دوخت           زینب حدیث زنـدگی‌اش عاشـقـانه بود

هر جا حسین رفت چنان سایه بی‌قرار           منزل به منـزل از پی مـولا روانه بود

انسان ولی فـرشـته‌تر از هر فـرشته‌ای           دلخـسـته از جفـای زمـین و زمانه بود

آوار شـد حــمــاسـۀ او بــر سـر یـزیـد           هر چند کوه غصه و داغش به شانه بود

در خطبه‌اش حـقـیقـت اسلام جلوه کرد           ویـران‌گـر بنـای فـریب و فـسـانـه بود

آن روز در هـیاهـوی بازار شـام شوم           در ازدحام مطرب و چنگ و چغانه بود

از مـادر شـهـیـدۀ خـود ارث بُـرده بود           جـسـمـش کـبـود از اثـر تـازیـانـه بـود

شعر " کمیل" قابل خاتون صبر نیست           تـنهـا بـرای عـرض ارادت بـهـانه بود

هر دل که شد به روز بلا آشنای صبر            حق می‌دهد نوید بهـشتـش جزای صبر

جز صبر چـاره نیست دل داغـدیـده را            مرهم نهد به زخم مصیبت دوای صبر

خـیاط دهـر، جـامـه بـسی دوخـتـه ولی            زیبـنـده است قـامت دل را ردای صبر

تـقـدیـر هرچه بـود رضـا باش تا شـود            یـاد خـدا به خـانـۀ دل پـاگـشـای صبـر

بانوی مهر و عاطفه، زینب صبور عشق            محمل‌نشین رنج و اسارت، خدای صبر

هـجـده بـهـارِ پـرپـرِ در پیـش چـشم او            می‌سوخت مثل شمع ولی با نوای صبر

خورشـید محـملـش سـر فـرزند فـاطمه            از کـوفه تا به شـام بلا پا به پای صبر

می‌خـورد تـازیانه و می‌گـفت یا حسین            می‌داد کـاروان عـزا را صلای صـبـر

دل باده بـنـوش است سر خوان عقیله            خورده شب و روز از نمک و نان عقیله

هر قـلب حـسینی که شده واله و شیـدا            در بـزم حـسـینی شـده مـهـمـان عقیله

ما عبد و غـلامـیم به احسان اباالفضل            مـجـنون حـسـیـنـیـم به احـسان عـقـیله

خود یک تنه زهرا شد و حیدر شد و حالا            اربـاب بـود گـوش به فـرمـان عـقـیله

در حـوزه عـلـمـیّـه زهـرائـیـه، عباس            زانـو زده بـر مـنـبـر عـرفـان عـقـیـله

آنجا که شد آقای دو عـالـم تک و تنها            ســربـاز طـراویـده ز دامـان عـقـیـلـه

تفـسـیر شد از آه حـزینی که رها کرد            در کـرب وبـلا مـریم قـرآن عـقـیــلـه

ای جنـس پرت از پرِ جـبریل گرانـتر            حـوریّه کجا، گـوشۀ ویـرانه، عـقـیله؟

یا حضرت زینب تو بیا قـسمت ما کن            یک کـربـبلا جان حـسین جان عـقـیله

روزی به پات غم نخورم شب نمی‌شود           این دلشکسته صاحبِ منصب نمی‌شود
مُردن به پای "یار"،ملاک تَقَرُّب است           "پـروانه" تا نسـوخت مُـقَـرَّب نمی‌شود

حُـر را ادب به مـرتـبـۀ حُـرّیَت رساند           هرگـز قـفـس سـرای مـؤدّب نمی‌شـود
در بارِگـاه شـاه، یـکـی جُـون می‌شـود           هر نـوکـری، غـلامِ مُـجَـرَّب نمی‌شـود
هیأت کلاس حضرت زهرا برای ماست           جـز او کـسی مـعـلـم مـکـتب نمی‌شـود
این روضه‌ها سـتون بـنای تـشیُّع است           مذهب بدون روضه که مذهب نمی‌شود
هرکس که صحبت از تو کند، گریه می‌کنم           دیـوانـه پـیـش خـلـق مُـعَـذَّب نـمی‌شود
ما گـریه کـرده‌ایـم ولی هـیچ گـریـه‌ای           مانـنـد گـریـه بر غـم زیـنب نـمی‌شـود

مـادر رنـج و غـم و آلام می‌مـیرد بیا            یـادگـار کـربـلا در شـام می‌مـیـرد بیا

پاسدار نهضت خونین عاشورای عشق            پـاسـبان پـرچـم اسـلام می‌مـیـرد بـیـا

خواهر زار و سیه‌پوشت غریب و بی‌وطن            بسته در وصل خدا احرام می‌میرد بیا

کام نگـرفـتم بـرادر از زمـین کـربـلا            عاشق کـرب و بلا ناکـام می‌میرد بیا

فاصله بین حیات و مرگ دارم یک قدم            پیـش نِه بر آشـنا یک گام می‌میرد بیا

کوفـۀ بد نام سـوزاندم به نطق آتـشین            شیر دخت فاطمه خوشنام می‌میرد بیا

از دیار کـربلا تا شام ویـران یک‌تـنه            سرپـرست بی‌کس ایـتـام می‌میـرد بیا

اسوه و الگوی زن های دو عالم زینب است           حافظ خون حسین و دین خاتم زینب است
صبر از صبرش گربیان چاک زد در کربلا           دایه‌دار درد و رنج و غصه و غم زینب است

کـنیۀ پاکش عـقیله صاحب علم الکتاب           پیشوای هاجر و حوا و مریم زینب است
ما رَاَیتُ شمه‌ای از روح توحیدی اوست           این کلام دلنشینش قطره‌ای از آن یم است
خطـبه‌هایش در میان کـوفه و شـام بلا           از برای دشمنان چو ذوالفقار دو دم است
خطبه را با دست بسته خوانده و اعجاز کرد           اشک چشمش بین این خطبه به مثل زمزم است
شام را ویران نمود و شامیان را خار کرد           هرچه گویم من به وصفش باز می‌گویم کم است
«کربلا در کربلا می‌ماند اگر زینب نبود»           این همان یک مصرعی بوده که نقش پرچم است

می‌خورد هرسال این دیوار از شوقش تَرک            کعبه اعجاز علی را جار زد بر اهل شک

سال‌های سال کعبه انتـظارش می‌کـشید            خاک پایش را کند سرمه به مُژه تک به تک

گـفت اول من طـواف کعـبۀ رویش کنم            کعبه اول حاجی و در طوف او خیل مَلَک

با قدومش کعبه را غرق شرافت کرده است            کعبه از بهر کرامت از علی گیرد کمک

شد بنـا این خـانه گـویـا زادگـاه او شود            روی قلب کعبه یا حیدر علی گردیده حک

قبله گاه مسلمین سوی قـدمگاه علی‌ست            شد ولای مرتضی میزان و هم سنگ مَحَک

کوریِ چـشم عدو نامـش بلـند در مأذنه            به به از شیرینی نامش دل و جان شد خُنک

مَنسبِ مخصوص او باشد امیرالمومنین            هیچکس در این لقب با او نباشد مشترک

او یدالله است و مادر بند و قنداقش نکرد            آنکه دستان علی بسته، یقین رفته درک

ابتدایش کعـبه و شد انتهـایش سجده گاه            با وجودش عزتی بخشید بر چرخ و فَلک

تا قـیامت گریه بر مظلومیِ حـیدر کنید            پیش چشمان ترش ملعون به زهرا زد کُتَک

در ازل تا کـتابِ حـق وا شد            رازهـای نَـهُــفـتـه اِفـشـا شـد

در ازل پیـشتر زِ لوح و قـلم            حـکـمِ روز الـسـت انـشـا شد

کسی آمد که در سـرا پـایَـش            جـلـوه‌هـایِ خـدا هُـویــدا شـد

کـسـی آمـد که بـا ولایـتِ او            مرزِ دین، مرزِ کُـفر پیدا شد

خنده‌ای کرد و شد بهشتِ بَرین            مُشتِ خاکی گرفت و دنیا شد

شَه پَری داد و جـبرئـیلی شد            نَـفَـسی زد کَـسی مـسیـحا شد

سرِ راهَـش نـشت دل شده‌ای            دامنش را گرفت و موسیٰ شد

اَلغَـرَض در میانِ آن محـشر            بــزمِ دلــدادگـی مُـحَــیــا شـد
ما در آن دَم سَـیَـنـجَلی گـفتیم
صد و ده بار یـا عـلی گـفـتیم

ای بـزرگِ شـگـفـت نـا پـیـدا            ای غـرورِ سه تـیـغِ بی‌هـمـتا

آفـتــابِ عـشـیــرۀ مـجــنـون            قــبــلــه‌ گــاهِ قــبـیــلــۀ لــیـلا

پادشاهِ حجاز و نان بر دوش            زخــمـیِ بـارِ کـیـسـۀ خُـرمـا

ما کجا و کـرامتِ خـورشـید            تو کجا، کـوچه‌های این دنـیا

تُـنـدتَـر می‌زنـد به نـامِ شـمـا            تـپـشِ قـلـبِ حـضرتِ زهـرا

نـامِ تو فـتـحِ بـابِ پـیـغـمـبـر            در هـــوالـیِ لــیــلَـةُ الاَســرا

نـام تو می‌شـود رَجَـز وقـتی            تـیـغِ عـبـاس می‌کـنـد غـوغـا

نـامِ تو نـیـل می‌شـکـافـد بـاز            نـامِ تو زَهـره می‌دَرَد هـرجا

مــادرم گـفـت جــایِ لالایـی            تا که خـیـزم به نـامِ تو بـر پا
ذِکـری از والیُ الـوَلی گُـفـتم
راه اُفــتــادم و عـلـی گـفــتـم

خواست حق آنچه می‌دَمَد گردد            چـهـره‌ات جـلـوۀ اَحَـد گـردد

خواست حق تا که در ظهور آیی            که خـدا با تو مُـسـتَـنَـد گردد

خواست حق تا که طاقِ اَبرویَت            قــبـلـۀ جـان اِلَـی‌الاَبَـد گـردد

یادِ تو ذکرِ مـوج دریـاهاست            لحظه‌هایی که جذر و مَد گردد

ردِ پــایِ تـو را نـمـی‌یـابــیـم            عـرش حتی اگر رَصَد گردد

مرتضیٰ مرتضاست در همه حال            گر جهان جمله عَـبدُوَد گردد
حق اگر از تو گفت و گو کرده
هرچه در چَنته داشت رو کرده

عشق با تو شُکوهِ دیگر داشت            عطرِ صد چشمۀ معطر داشت

میـهـمان زمـین شدی چـندی            که دلت آرزویِ کوثر داشت

با تو نیمی زِ خویش را می‌دید            چشم بر تو اگر پیـمبر داشت

بـاز هـم مـی‌دَریـد قـلـبـش را            کعبه صدها هزار اگر دَر داشت

کعبه جایِ خودش که در قَدَمَت            سیـنۀ آسـمان تَـرَک برداشت

هرچه بُت بود در دلش آن شب            سجده بر خاکِ پایِ حیدر داشت

دل به زلفِ تو بست اگر دل بود            سر به راه تو داد اگر سر داشت

آمـدی تـا خــدا نـشـان بـدهـد            در پَسِ پرده حرفِ آخر داشت
آمـدی تـا غُـرورِمـان بـدهـی
جای حق خویش را نشان بدهی

گَرد و خاکی میان میدان است            رَزمگاهی دوباره حیران است

اَبـروانـی کـمی گـره خـورده            لحظه‌ها لحظه‌های طوفان است

مانـدن اینجا چقـدر نا ممکـن            مُـردن اما چقـدر آسـان است

لشکری را به خویش پیچانده            ذوالفقاری که گرمِ جولان است

حـولِ روزِ قـیامت آمده است            یا که شیرِخدا رَجَزخوان است

دستـمـالِ نبـردِ خود را بست            یعنی این کوه گرمِ طُغیان است

پهـلـوان پَروَری که می‌بـینی            از نـژادِ خـدایِ سُبحان است
این که پـیـچـیـده لافـتی باشد
بـانگِ تکـبـیـر از خـدا باشـد

ما که هـستیم؟ رَدّی از پایَت            چـشـم هـایی پُـر از تـمـنّـایت

ما که هـستیم؟ دستـهای تُـهی            بـر سـرِ کـوچـۀ تــمـاشـایـت

هم نـشـینِ غـریبِ نـخـلـستان            سرِ چـاهی اَنـیـسِ غـم هـایت

مُـسـتَـحـَـقـیـم کـاسـۀ شـیـری            لـقـمـه‌ای از تـنـورِ زهـرایَت

نـذرِ نـعـلـینِ وصلـه‌دارِ تو و            پـیـنـه‌هایِ دو دستِ تنـهـایت

نـظـری بـا تـو آشـنـا گـردیـم
بـاز شـیـدای کـربـلا گـردیـم

آنکه در مـیـکـده هـوهـو دارد            دیـده‌اش تـا بـه خـدا سـو دارد
سمت دریـای نـجـف جو دارد            چـون شـراب نـجـفـی بو دارد

یــاد عـشـقـی ازلــی مـی‌افـتـد
مست در صحـن عـلی می‌افتد

با هـمه غـفـلـت و کـوتـاهی‌ها            دست شـسـتـیـم ز گـمـراهی‌ها
نـه شـبــیــه عـلـی الــلـهـی‌هـا            مثل یک حوض پُر از ماهی‌ها

خویش را غـرقه کوثـر کردیم
شب به شب دور علی می‌گردیم

کـلماتـش همه بـوسـیدنی است            سائل کـوچـۀ مولا غـنی است
با علی هرکه پی دشمنی است            با پدر مـادر خـود نانـتی است

در جـوارش بـدی‌ام خاک شده
نـسـب مـا به عـلـی پـاک شـده

سـگ اصـحـاب اگــر آدم شـد            اشک چـشمانش اگر شبـنم شد
یا اگر رفـت رکـوع و خـم شد            گر به سجـده سر او محرم شد

پـوزه بر خـاک نـجـف مالـیده
در نـمک زار نجـف خوابـیـده

هـمه مـبـهـوت همه سـرگـشته            شـهـر از عـود معـطـر گـشـته
فـاطـمه بعد سه شب بر گـشـته            کـعـبـه دور سر حـیـدر گـشته

مست‌ها وقت جنون آمده است
کعبه از کعبه برون آمده است

خلقـت آن لحظه که ایجاد شده            بـا عـلـی یـا عـلـی آبــاد شــده
چون که امشب شب میلاد شده            ســیــزده افـضـل اعــداد شـده

به لب شیـعـه رطـب داد عـلی
افـتـخـاری به رجـب داد عـلی

گرچه توصیفش از اوصاف جداست            گرچه مدحش فقط از آن خداست
بـاز دلـواپس مـا قـوم گـداست            گرخدا خوانمش او را که خطاست!

او کــه ایــوان طــلایــی دارد
گــردنــم حــق خــدایــی  دارد

نیست از عرش علی اعـلی تر            از کـف پــای عــلــی بــالاتـر
از مــقــامــات عــلـی والاتــر            چـشم احـمـد شده گر حـالا تـر

شـانـه بر پـای خـودش بنهـاده
یــاد مـعـراج خــودش افـتــاده

به سوالات جـواب است عـلی            حاسب یـوم حساب است عـلی

قـلم و لوح و کتاب است عـلی            فاطمه دُرّ و رکاب است عـلی

دل دریا به کف این صدف است
چشم فیروزه به دُرّ نجف است

اتـفاقی رو به راهم کرده در ماهِ رجب            فارغ از اندوه و آهم کرده در ماهِ رجب
اندکی مانـده که مـاهِ آسـمان کامل شود            ماهِ کعـبه مثلِ ماهم کرده در ماهِ رجب

آمدم مستی کنم بی‌خود شوم از خویشتن
چون که آمد از دلِ کعـبه امامِ بت شکن

فاطـمه بنت اسد شـیرِ نری آورده است            حیدری و صفدری رزم آوری آورده است
صاحبِ تیغِ دو دم با هیبتِ مطلق رسید            بهرِ دینِ آخرین یک یاوری آورده است

آمده برهم زند کفـر و نفاق و شرک را
آمده از دم زند کفر و نفاق و شرک را

آمـده تا شـاهـکـارِ حـضرت داور شود            آمده تا یاور و غـمخـوارِ پیـغـمـبر شود
آفـریـده حـق که تـا بـالا بـرد اسـلام را            آمده این طفل تا هوهو کنان حیدر شود

مظهرِ کلِّ عجائب‌هاست این مولودِ حق
آیتِ جمعِ غرائب‌هاست این مولودِ حق

بـازویش عـقـده گـشایی می‌کند بی‌ادعّا            این پـسر کـارِ خـدایی می‌کـنـد بی‌ادّعـا
با نگـاهی می‌بـرد دل از تمامِ عاشـقـان            با دمش جان را هـوایی می‌کند بی‌ادّعا

مژده بر خـتمِ رسولانِ خـدا نائب رسید
هـیچ می‌دانی عـلی ابن ابیـطـالب رسید

عـالـم و آدم به پـای عزّتش افتاده است            مؤمنینِ واقعی بر حُبِّ او دل داده است
بسکه مشتاقِ امیرالمومنین حتّی خداست            بیتِ خود را بر علی مرتضایش داده است

کعبه از عشقش گریبان چاک کرده عاشقان
با طوافـش قـبلۀ افـلاک کرده عـاشـقان

عشق معنا شد از این پس در کلامِ یاعلی            خوش بحال آن کسی که هست تنها با علی
می‌دهـد عـیـدی مـا را خـاتـمِ پیـغـبـران            می‌کند لطفِ خدایی را فقـط معـنا علی

در شبِ میلاد ما مست از ولای حیدریم
از همین مدح و ثنایش رزق و روزی می‌بریم

عاشق آنست که شب تا به سحر می‌سوزد            فـارغ از گـفـتـن امـا و اگـر مـی‌سـوزد
بهر خالص شدنش همچو شرر می‌سوزد            این چـنین از قِـبَلِ یـار جگـر می‌سوزد

ما هـمه سـوخـتگـان رخ دلبـر هـستـیـم
ما همه عاشق و دلبـستۀ حـیدر هـستـیم

باز خورشید زِ چشمانِ تو رو می‌گیرد            صاحب میکـده این بار، سبـو می‌گـیرد
چـشمه از بوسۀ لب هات، وضو می‌گیرد            کار عشق است که از بغض، گلو می‌گیرد

آنقـدر مـدح کـنم تا که شوم مـدهـوشت
کی تمنا کـنم از وصل، به جز آغوشت

کعبه بشکافـته و چـشمۀ حق می‌جـوشد            خاک در سجـدۀ تو جـامۀ زر می‌پـوشد
میـثم از جـام ولا شهـدِ رطب می‌نـوشد            جانِ من، بهـرِ رهـایی ز تـنم می‌کوشد

تا رسـانـد به حـریـم تو شـهـا، فـریـادم
من‌، از آن روز که در بنـد تـوأم آزادم

که خدا خواست تو هر آینه دلبـر باشی            سرورِ هر دو جهان را تو برادر باشی
شأنت آنَـست، که هـمتـای پیـمـبر باشی            شهر علمی‌ست پیمبر، تو بر آن در باشی

آنکـه با دست خـداونـد، ترحـم می‌کـرد
با نبی در شب معـراج، تـکـلـم می‌کرد

مـرتضائی و تو هر آینـه حـیدر هـستی            لشکـری فـخـر کـند فـاتح خـیبر هـستی
چون به هنگام خطر شیر دلاور هستی            احمد آسوده بُود تا که تو لشکـر هستی

احـمد از دیدن روی تو شَعَـف می‌گیرد
بوسه را بین دو ابروت، هدف می‌گیرد

گر نـبی بود سبب بهر خلقـت الأفـلاک            عـلّت خـلقت احـمد که بُوَد در لـولاک!
تو هـمانی که فـرا تر شده‌ای از ادراک            بوترابی و پدر! دست بِکِش بر این خاک

تا که از خاک درت دُرّ نجف سازم من
عالمی را به تماشای تو صف سازم من

از آنچه خـدا عـزم کـند، با خبر اوست            تـنـظـیـم کـنـنـدۀ قـضـا و قـدر اوسـت

آئــیـنــۀ ذات کـبــریــایـی‌سـت عــلـی            در خلقت کائنات، صاحب نظر اوست

می‌بیند اگر چـشم خدا‌‌بین به کسی‌ست            از قبل ازل تا به ابد، جلوه گر اوست

رویش همه آفتاب و مویش شبِ شعر            روحانیتِ شب و صفای‌ سحـر اوست

یادش حـسنات‌ست، وَ نـادش بـرکـات            مجموعۀ طاعات و عبادات در اوست

او نیز خـدا نـبـوده، گـفـتـیم که نـیست            ما جمله چه هستیم؟ اگر که بشر اوست

در روز ولادتـش چـنـیـن نــقـل شـده:            از کعبه همان برون تراود که در اوست

ســر نَـهـم بـر آســتـانِ پـادشـاهِ بـی‌بــدل            آن ولی‌الـه که بـاشـد دست او اِذن اَجـل

گفت تا در وا کنم دیر است، دیوارش شکافت            کعبه از شوقش سه روز او را گرفته در بغل

تا ابـد حـیدر امیـرالـمـؤمنـین باشد فقـط            ایـن مــقـام او بـوَد نـزد خــدا روز اَزل

نور او در سجده بود و هیچ مخلوقی نبود            ساق عرش کبریا حک گشته نامش چون کُتَل

فهم یک شأن از شئونش را ندارد هیچکس            با صدای او سـخـن گـفـته خدای لم یزل

لا فـتی الا عـلی لا سـیـف الا ذوالفـقـار            مدح او گوید خدا با بهترین ضرب المثل

بهترین ذکر عبادت یاعلی یا حیدر است            شد غلامی بر درش حی علی خیرالعمل

هر زمان لب وا کند کوه بلاغت می‌چکد            خطبه هایش معجزه، سر منشاء هرچه غزل

حق همیشه با علی هست و علی با حق عجین            هر سخن جز این بوَد نطق و کلامی مبتذل

ذکر زنبور عسل صل علی مولا علی‌ست            تلخیِ هر گرده گُل را نام او کرده عسل

گر چه پیغمبر ز اسرار علی چیزی نگفت            خاک پای مرتضی بر چشم ما باشد کُحَل

هر کسی را جز علی داند امیرالمومنین            شد مریدِ لات وعزّی، جبت و طاغوت و هُبَل

بی‌ولای او نـماز و معـصیت باشد یکی            دشمنش قطع یقین در نطفه اش دارد خِلَل

روز خـیبر بال جبـریل امین همّت نمود            ورنه از جولان تیغش در زمین می‌شد گُسَل

ضربه شمشیر او در یوم خندق افضل است            تا قیامت انس و جن را در عبادات و عمل

مرد میدان بود و هرگز پشت بر دشمن نکرد            کافران همچون ملخ با دست او بی‌دست و شَل

شیر حق آید به میدان، دشمنش جای نبرد            می‌برد جان را به در، بیچاره با کشف کَفَل

مرحبا گوید علی بر ضرب شمشیر حسن            یاعـلی گوید به میدان فـاتح جنگ جـمل

نطق افـصح لال گردد در مقـام مدح او            از جهالت در مقامش شعر افتد در هَچَل

تیغ آمد بین ابـرو و نمـازش را شکست            نوبت محـراب شد او را بگـیرد در بغل

پیش ایوان طلایش هر بزرگی کوچک است            ملجأ نوح است و آدم این ضریح و این محل

با جامِ نامِ خود دهانم را شراب‌آلودْ کن            در «عین و لام و یا» الفبای مرا محدود کن
یک‌دم اگر دَم مرتضی و بازدم حیدر نشد            با دستِ خود راهِ نفس‌های مرا مسدود کن

هر شب طوافت می‌کنم؛ پروانه‌وار اسپند‌وار            هر شب مرا دورِ سرِ شمعِ خیالت دود کن
از آسمان انداختم خود را به شوقِ دیدنت            این قطره را تا مرزِ دریایت سوار رود کن
درگیر کن بود و نبودم را به بودن پای تو            آنی اگر فعـلم نبـودن شد مرا نابـود کن

تو عرش اعلا من زمین، مدحت چه ساده گفته‌ام
مثل مـناره اشـهـدم را ایـسـتاده گـفـته‌ام

ای کاش، جبرائیل با صد مثنوی نازل شود            تا ذرّه ای از مدحِ مولایم علی کامل شود
هر شاعری که دفترش خالی‌ست، از نام علی            هذیان‌سرایی می‌کند؛ حتی اگر دِعبل شود
یک ذره بغضِ قنبرت هم در دلی باشد اگر            کافی‌ست، تا هر چه عبادت می‌کند باطل شود
بـاید بـیـامـوزد الـفـبـای گـدایـان تـو را            هر کس که می‌خواهد بیاید در حرم سائل شود
باید دهان را پاک، با خاکِ کفِ پایت کنم            آنقدر، اشکم را بنوشم تا گِلِ من دل شود

دورم؛ زمین تا آسمان از دستِ عالم‌گیرِ تو
باید دخـیلـم را ببـنـدم بر دَمِ شمـشیرِ تو

نامت گره می‌خورد، در جنگاوری با ذوالفقار            دم «یاعلی» می‌شد مسیحِ بازدم «یاذوالفقار«
هر تشنۀ دستِ نوازش آمد و سیراب شد            از دست‌های چاه‌آلودِ تو؛ حتی ذوالفقار
از بس نمی‌شد گفت از تو از دَم شمشیر تو            گـفـتیم، هـذا حـیدر کرار، هذا ذوالفـقار
گفتیم، بعد از « قل‌هوالله‌احد » این آیه را            قُلْ لَا فَـتَی اِلّا عَلِی لَا سَیفْ اِلّا ذُوالفَقار
نامِ مـرا بنـویـس، پـای دفـترِ قـربـانـیان            دستی بکش بر گردنم؛ بنویس، امضا ذوالفقار

ذبحِ منایت کن مرا؛ هر چند، قابل نیستم
وقتی که مالک می‌شود قربانِ تو؛ من کیستم؟!

من چیستم؟! خاری نشسته در گلستان نجف            یک سنگ‌ریزه زیر کوهی در بیابان نجف
من چیستم؟! شاید غباری روی بالِ بادها            ای کاش، بنشینم به کاشی‌های ایوان نجف
من چیستم؟! بذری که دور افتاده از دستِ کویر            با التـماس افتاده‌ روی پای باران نجف
من چیستم؟! کفری که پنهان بود، پشتِ دین خود            سلمان به من آموخت، تا باشم مسلمان نجف
من چیستم من کیستم؟! در حدّ گفتن نیستم            حـتی به لب‌های غـلامانِ غلامان نجف

جلد توأم؛ افتاده‌ام از بام، دستم را بگیر
بابای دنـیا؛ یا ابا لایـتام، دستم را بگیر !